Główna Izba [Zakaz Porywania]

/ Jestem usatysfakcjonowana. Powtórzenia x>


- Schowaj to gówno! - Warknęła do kompanki, szturchając ją lekko. Równie dobrze mogła się podroczyć, aczkolwiek znała tą wredną kobietę. Doskonale wiedziała, że chce ją zdenerwować. I bardzo dobrze. Niech się cieszy, dokonała tego. Zerknęła na notes, po czym ponownie spojrzała na Ofelię.
- Nie ręczę za siebie, kochana - burknęła w jej stronę.
- Przez to 'coś' czasami trafia mnie szlag. Szczególnie wtedy, kiedy gadałaś o tych zasranych dzieciakach z Gildii - dodała po chwili, próbując przypomnieć sobie ich rozmowę.
- Jeden podobno pozbawił opiekuna ręki, prawda? - Zapytała, unosząc brew.



*EDYT*

- Tak, kochana. Już chowam, nie potrafię się z tobą drażnić. - zachichotała po czym schowała notes. - A tę rękę przyczepiłam mu z powrotem - łyknęła wina po czym zaniosła się szyderczym śmiechem. - Mogłam na tym zarobić, ale cholerny kodeks mi na to nie pozwala. - Rzuciła korkiem od wina w głowę śpiącego pijaka, lecz ten spał jak kamień, więc nie obudził się. Pijak chrapnął. Ofelia wzdrygnęła się, po czym osuszyła kielich.

- Ee tam. Żałuj, że nie miałaś takiej zabawy jak ja z Opiekunami - westchnęła, obserwując każdy jej ruch. Odgarnęła kosmyki włosów z twarzy, rozglądając się po pomieszczeniu.
- Oczywiście, Ofelio, nie zrozum tego opacznie - dodała pospiesznie, uśmiechając się lekko. Przymknęła oczy, zastanawiając się, czy czegoś nie przeoczyła. Wreszcie spojrzała na Yv, a później na przyjaciółkę.
- Zapomniałyśmy o czymś. Tylko, cholera, nie pamiętam o czym - mruknęła, stukając palcami w stolik.

Włożył nogę w strzemień, po czym podciągnął się do góry, miękko siadając w siodło. Poklepał lekko fryza, zerkając na Ell pytającym wzrokiem. Chwycił wodze, nadal patrząc na towarzyszkę.
- Więc gdzie teraz, hm? - Zapytał, krzywiąc się na samą myśl o tym, że znów czeka go spory kawałek drogi do pokonania. Cóż, jedyne, czym mógł się pocieszyć, to to, iż nie musi wracać do Volturi.


/ brak weny .,.

- Do mnie - odparła, dociskając mocno łydki do boku klaczy, która z miejsca zerwała się, ruszając galopem. Po chwili gnała już po leśnej ścieżce w kierunku swego zacisza.

Dziewczynka spojrzała na nielicznych gości gospody. Podeszła do małego stolika osadzonego w kącie i usiadła na krześle znajdującym się przy nim. Oparła głowę na rękach i zerknęła na drzwi.

Popatrzyła zaskoczona na Yv, unosząc lekko brew.
- Hę? - Mruknęła w jej stronę, przypatrując się kobiecie. Niby skąd mogłaby ją znać? Od wielu lat siedziała cicho, przyglądając się politycznym posunięciom Gildii i Kapituły. Chyba że... nie, to z pewnością niemożliwe. Przynajmniej tak jej się zdawało. Towarzyszka za młodu? Czyżby ta zadziorna, sprytna Yvy? Zaraz odegnała tą myśl, będąc wręcz pewna, że tamta nie wybrałaby takiego miejsca na zamieszkanie, nawet tymczasowe. Kątem oka dostrzegła dziewczynkę, uśmiechając się dziwnie. Och, zmarnujesz sobie życie, jeżeli będziesz szwendać się po karczmach.

Poczuła na sobie wzrok nieznajomej. Zmierzyła ją wzrokiem. Nie wydawało się jej, że może być groźna więc odwróciła wzrok. Wstała z krzesła. Wyjrzała przez okno zastanawiając się gdzie teraz pójść. Prawdę mówiąc tylko przechodziła tym miastem, a teraz została tu na zawsze. Może nie na zawszę ale na pewien (długi) czas.

Nadal obserwowała dziewczynę, wykrzywiając usta w półuśmiechu. Cóż, nie codziennie widywało się tu kotołaki, czyż nie?
- Widziałyście ją wcześniej? - Szepnęła do kobiet, zerkając na nie. Niewątpliwie dziwne było to, że jest tu sama.

Zamachała ogonem, który dość szybko wylądował na ziemi. Wygładziła sukienkę i ruszyła w stronę drzwi. W pewnym momencie usłyszała szepty na swój temat. Zatrzymała się paręnaście centymetrów od kobiet.

Wchodzi do starej karczmy, podchodzi do baru i zamawia piwo, siedząc w milczeniu.

Zaczyna pić piwo i rozglądać się po karczmie.

Siedzi w mrocznym zakątku sali i przygląda się wszystkiemu dokładnie.

Ona cofnęła się na swym rumaku widząc, iż Damien odjechał, westchnęła cicho. Weszła do karczmy przygarbiona, lustrując ją smętnym spojrzeniem. Zmierzyła dziewczynę, którą widziała pierwszy raz w życiu. Zapewne była to kelnerka, na co wskazywało jej ubranie... Zbyt skąpe, jak na gust Ellen, jednak co miała się odzywać? Zasiadła przy pierwszy lepszym napotkanym stole i oparła łokcie, załamując dłonie nad głową.

Wzdrygnęła się na słowa wypowiedziane przez jedną z nieznajomych. Skrzywiła się, widząc jak reaguje. Czyżby nadmiar stresu? Możliwe... Teraz czekała na dalszy bieg wydarzeń.